Prolog

Jasnowłosa kobieta kroczyła pogrążonym w ciemnościach korytarzem, wiodącym przez lochy. Mijała puste cele, zmierzając do tej jedynej oświetlonej pochodniami, w której został uwięziony starszy już mężczyzna. Niewiasta przystanęła, po czym przyjrzała się więźniowi. Wyglądał niczym wrak człowieka, którym niegdyś był. Do dziś pamiętała, jakie wywarł na niej wrażenie za pierwszym razem – obraz majestatu i potęgi. Przez lata, które minęły od tego spotkania, diametralnie zmieniła swoje zdanie o nim.

– Katae, czy to ty? – wychrypiał jeniec, spostrzegłszy postać w mroku. Uśmiechnęła się, starając się nie zaśmiać. Rozbawiło ją, iż nadal ma nadzieję na ratunek pomimo tak długiego czasu w więzieniu. Wiedziała, że nikt nie przyjdzie mu z pomocą; jej starania, by uznano mężczyznę za martwego, dawno doszły do skutku i nie znalazł się nikt, kto by odważył się to podważyć.

– Długo jeszcze będziesz ją wołać? – zapytała, celowo obniżając głos. – Byłeś dla niej tylko zabawką, wykorzystała cię.

Nie była w stanie zobaczyć jego reakcji, twarz nie wyrażała żadnych emocji. Nie interesowało ją, o czym myślał.

– Jak śmiesz się tak do mnie zwracać? – W jego głosie słyszała oburzenie, które jedynie sprawiło, iż jej uśmiech stał się szerszy. – Jestem Hugues Demorie, twój król!

– Dla mnie jesteś tylko uzurpatorem – odrzekła obojętnie. Z całego serca go nienawidziła, brzydziła się nim; jego imię było dla niej największą obelgą. Oszust, manipulator i morderca. Widok jego wyniszczonego ciała stał się dla niej przyjemnością, choć zazwyczaj współczuła tak męczonym ludziom. W tej sytuacji żałowała, iż nie może zadać Demorie jeszcze większego bólu, jednak ten wydałby jego obecność w lochach, oficjalnie pustych od dekad.

Do jej uszu dobiegł z wyższych pięter przygłuszony dźwięk trąb zwiastujących zachód słońca. Uświadomiła sobie, iż musi się śpieszyć, jeśli chce zobaczyć dalszy ciąg przedstawienia, które po cichu reżyserowała.

– Dlaczego nie zabijesz mnie od razu? – spytał niespodziewanie więzień. Ponownie na niego spojrzała. Z miłą chęcią wbiłaby sztylet w jego ciało, ale nie taki miała plan.

– Nie odbiorę tej przyjemności Eleanor – odrzekła po krótkim milczeniu. – To ona pomści ojca. Mi zostaje zemsta za matkę.

Źrenice uwięzionego rozszerzyły się gwałtownie, zakrywając prawie całe tęczówki w kolorze jasnego brązu. Kobieta wnet pojęła, że rozpoznał ją po jej ostatnich słowach, lecz nie cofnęłaby ich, gdyby mogła.

– To ty, Aveline...

~*~*~*~

Katae wpatrywała się w zachodzące słońce, które ostatnimi promykami oświetlało dolinę Acantar. Nadal miała wątpliwości, czy dobrze czyni, jednak nie widziała innego rozwiązania. Tylko tak mogła uchronić swoje dobre imię i autorytet.

– Acantar jest ponownie zagrożony – oświadczyła z powagą, odwracając się w stronę słuchających ją czarodziei. – Dobrze wiemy, przez kogo. Dlatego musimy ochronić nasz dom...

Pstryknęła palcami. Znikąd pojawiły się wysokie świeczniki. Zapalone płomienie świec stworzyły przed kobietą korytarz prowadzący do stołu z czarnego marmuru. Odgarnęła kruczoczarne włosy na lewą stronę, po czym zdjęła szkarłatną suknię. Naga przeszła pomiędzy rzędami świec. Każdy krok sprawiał jej ból, z trudem powstrzymywała się od jęku. Położyła się na zimnym kamieniu. Starała się nie okazać innym swego strachu, który chciał przejąć nad nią kontrolę. Nie tak pragnęła zostać zapamiętana. W pamięci potomnych miała być nieustraszoną i potężną czarownicą, nie wahającą się poświęcić własnego życia dla dobra innych, choć to była tylko jej maska, tak inna od jej prawdziwego "ja".

Niemal natychmiast pojawiła się przy niej rudowłosa niewiasta ze sztyletem w dłoni. Uniosła nóż i zastygła w takiej pozycji, patrząc w oczy swej przyszłej ofiary.

– Teraz ci jest mi szkoda, Rusudan? – zaszydziła Katae cicho, by nikt inny nie usłyszał jej słów. – Zdradziłaś mnie tyle razy, a teraz się wahasz nad uczynieniem tego, czego zawsze chciałaś... Nie rozśmieszaj mnie, tylko po prostu to zrób.

Rudowłosa zamknęła oczy, a następnie wbiła ostrze w serce czarownicy. Nie musiała nawet patrzeć, by wiedzieć, że zabiła. Spod jej powiek popłynęło kilka łez. Nie tylko Rudusan bolała śmierć przywódczyni Acantar, wszyscy podzielali jej uczucia – prócz jednej osoby.

Aveline, schowana z tyłu tłumu czarodziei, uśmiechnęła się tryumfalnie. Jej zemsta właśnie się spełniła.

Witam wszystkich na moim blogu, o którym części z Was już zapewne wspominałam. Kojarzycie prolog, imiona? Cóż, tak może być, ponieważ opowiadanie przed wieloma zmianami już publikowałam (nigdzie tego nie znajdziecie, na szczęście, bo jeszcze oczy by Wam krwawiły) kilka lat temu.
Pierwszy rozdział pojawi się przed końcem wakacji
Do przeczytania
Teina